Sveinbjörn Bjarkason var óvenju glæsilegur maður. Hávaxinn, sterklegur og dökkhærður. Hann var um tíma í hópi þeirra sem teljast vera ógæfumenn en bauð alltaf af sér mjög góðan þokka – yfir honum var sérstök reisn, líka í ógæfunni.
Síðustu ár ævi sinnar hafði hann fjarlægst ógæfuna veit ég. Þeim mun sorglegra er að heyra af fráfalli þessa manns sem ég þekkti ekki mikið en er sérlega minnisstæður.