Spron var ekki bjargað, og kannski má deila um á ákvörðun. Það hefur þó lengi verið vitað að sjóðurinn var í raun kominn á hausinn. Það var líka búið að braska með hann fram og til baka, leggja hann allan undir í viðskiptum með Existabréf, og loks var haldið makalaust hlutafjárútboð þar sem stjórnarmenn úr sjóðnum pössuðu sig á því að vera búnir að selja áður.
En þessi orð úr bréfi Guðmundar Haukssonar sparisjóðsstjóra, sem öðrum fremur ber ábyrgð á hruni sjóðsins, til Jóhönnu Sigurðardóttur hljóta að teljast óvenju bíræfin:
„Sparisjóður Reykjavíkur og nágrennis hefur verið starfræktur í 77 ár. Sjóðurinn hefur ávallt lagt ríka áherslu á samfélagslega ábyrgð og hefur gegnum tíðina lagt mikla rækt við nærsamfélagið.
Sparisjóðurinn hefur aldrei þegið styrk frá hinu opinbera, hvorki Reykjavíkurborg né ríkissjóði. Nú þegar sparisjóðurinn leitar eftir aðstoð í fyrsta sinn vegna þess efnahagshruns sem orðið hefur í þjóðfélaginu, virðist ljóst að stjórnvöld muni ekki sinna þeirri beiðni.
Því heiti ég á þig sem forsætisráðherra og þingmann Reykvíkinga, að láta ekki þann ójöfnuð viðgangast sem SPRON er sýndur í þessu máli.“